Zaman bugün durdu. Bir ölüm haberini almak bana hiç kolay gelmedi. Bunu Faceten öğrenmem tuhafta olsa. O öldü,gitti. Çok acı çekiyordu belli ki. Sabah otele gittiğimde kahvaltıda kimse yoktu. Sıkıntıdan face'e girdim. Hay ağzına edeyim Face.
Dayım "Babamı kaybettik yazmış." 4 saat önce. Önce bir geçtim,kaydırdım sayfayı sonra o yazanın dayım olduğunu farkettim. Babamı kaybettik...Dedem. Gitmişti. Direk annemi aradım. Ağladım,konuşamıyordum. "Anne...Doğru mu? " Annem şaşırdı. "Nereden duydun?" dedi. "Doğru mu...dedem." dedim kaldım. O kelimeyi ağzıma alamadım.
"Doğru ama ben size söylemeyecektim." dedi. Kapattım telefonu ağladım. Oteldekiler yardımcı oldu. Kafamda hep eski anılar döndü. Ama en iyi anlar şu son 2 seneydi. Bir geçen sene bir de doğum günümün olduğu ay.
Dedemi 8 senedir görmüyordum ve hasta diye görebildim sonunda. İnsanlar ya düğünde buluşuyor,ya da ölüm öncesinde.
O iyiydi fakat ben artık umudu kesmiştim. Herkes kesmişti. Bir gün herkes bu anı bekliyordu ama yine de ben şoka girmeden yapamadım.
Ne diyebilirim ki..Gittiğin yerde huzurlu ol.
Bu arada Cedric'in dedesine söylesem beni de kabul eder mi ki?
